PENCERE

Bağıran bir sessizlik hakim penceremde, 
Esme rüzgar, onunla gittin sen de.
Titreme kalbim, onunla bittin sen de.
Halbuki herkesin bir gideni vardı,
Ama bir türlü uğurlayamamıştım seni.
Olmak ne kadar yorucuymuş sende.
Senin bir kere var oluş , 
Ardından hep yok oluşlarını seyretti bu pencere.
Vedalara maruz kalmış olsalar bile,
Baktı anıların eşiğinden usulca ve uzunca.
Şimdi, Güneş hangi pencereme bakar?
Kendimi sığdıramadığım odalar,
Çıkar mı aydınlık pencerelere?
Kapattım penceremin perdesini, 
Gözüm alışsın karanlığa ,
Senin bıraktığın o karanlığına.

Manolya Kara - AYLA Şiir Kitabı